گفتگو
گفتگو
گفتم به مه نگاری من پیر و ناتوانم گفت فکر دیگری کن من دلبری جوانم
گفتم کمند زلفت خم کرد قد سروم گفت دست روزگار است من بلبلی تزروم
گفتم ز راه احسان کن یک نظر بحالم گفت یک تفألی زن نیامده بفالم
گفتم می خرامی چون کبک در گلستان گفت آهوی غزالم سیرم شده نیستان
گفتم به یک کرشمه شو شمع محفل من گفت کی شده شبستان ماوی و منزل من
گفتم بیا کنارم شاید جوان بگردم گفت راه دیگری رو من بی خبر ز دردم
گفتم ز گردش چرخ شاید تو هم شوی پیر گفت حرف دیگری زن کردی مرا تو دلگیر
گفتم عصای من شو دستم بگیر یارا گفت قد چون کمندت خم تر شود ناگاه
گفتم که عشق لیلی قیس را نموده مجنون گفت عشق بیدل آرام سازد ترا غزل خون
گفتم که رسم گردون عاشق کشیست تنها گفت ذوب شوی تو چون شمع یارت شود غمها
گفتم حرف آخر سرمشق من عشق است گفت کار بی دوامیست چون لوح تو زخشت است
گفتم که روی ماهت دیدن دارد هر ماه گفت با حساب گام نه،ناگه نیفتی در چاه
گفتم لبان لعلت بسته مرا به زنجیر گفت گر صید خواهی رو کن بسوی نخجیر
گفتم که ماه کنعان بالا بیا تو هر شب گفت من خود برآیم گاهی چو ماه نخشب
گفتم که تار مویت کردم اسیر یارا گفت رخنه است محال است آنهم بسنگ خارا
گفتم که دست گرمت را نه به جسم سردم گفت خواهش دگر کن افزون مکن تو دردم
گفتم طبیب من شو دردم نما تو درمان گفت درد بی علاجیست ترسم نگیری سامان
گفتم که شمع من شو پروانه ات بگردم گفت دامنت بگیرد ترسم آه سردم
گفتم به من کمک کن تا قافیه شود جور گفت تو بیسوادی رو دانه چین چون مور
